Binnen het kader van een DBFM-formule werd door de overheid een wedstrijd uitgeschreven om 9 sporthallen in Vlaanderen te bouwen met een eenvoudig programma en een beperkt budget.
De compositie van de verschillende sporthallen kan hoofdzakelijk opgedeeld worden in twee delen: een plint en de volumes van de sportruimtes. De plint herbergt alle ondersteunende functies, en kan gezien worden als ‘de gordel’ die het gebouw bindt. Ook maakt deze plint op subtiele wijze de overgang tussen de hogere volumes, de onmiddellijke omgeving en een eventueel reeds bestaand volume waarop aangesloten wordt. Zo wordt de sporthal in verhouding gebracht met haar omgeving en kunnen we spreken van een sportgebouw met menselijke proporties waarbij de eigenlijke sportzaal boven de plint uitrijst en door de toepassing van translucente panelen eerder als een abstract volume wordt ervaren.
De verschillende sporthallen kennen een gelijkvormigheid in geveluitwerking maar zijn elk uniek. Ze zijn enerzijds ingeplant rekening houdend met lokale ruimtelijke randvoorwaarden en anderzijds functioneel aangepast aan de sportieve wensen van elke gemeente door bvb een extra cafetaria / extra (turn)zaal / ...
